مطالعه اثر بخشی معنویت درمانی گروهی برتاب آوری وخودکارآمدی زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس(ام. اس)شهر اصفهان

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر معنویت درمانی گروهی در افزایش خودکارآمدی و تاب آوری بیماران ام اس استان اصفهان بود. روش: در این پژوهش که از نوع نیمه آزمایشی بود، تمام زنان مبتلا به ام اس از نوع عودکننده و بهبودپذیر20-40سال استان اصفهان جامعه آماری آن را تشکیل داد. از مجموع4850 بیمار ام. اس استان اصفهان 30 نفر(15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) که بالاتر از دیپلم و فاقد اختلال روان شناختی بودند، با استفاده از شیوه نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. افراد گروه آزمایش 10جلسه در مداخلات گروه درمانی معنویت شرکت کردند. ابزار جمع آوری داده ها شامل مقیاس خودکارامدی عمومی شرر(1982) و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون(2003) بود. داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزارspss و روش آماری کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده ازآماره آزمون f مربوط به بررسی تفاوت میانگین نمرات خودکارآمدی که برابر 71/8 و سطح معناداری(p? 0/006 )، و همچنین آماره آزمون f مربوط به بررسی تفاوت میانگین نمرات تاب آوری که برابر 04/8 و سطح معناداری(p?0/0001 )نشان می دهد، تفاوت بین میانگین نمره خود کارآمدی در مرحله پس آزمون در گروه آزمایش و گواه پس از کنترل متغیر پیش آزمون معنی دار می باشد و می توان گفت که معنویت درمانی به شیوه ی گروهی میزان خودکارآمدی و تاب آوری مبتلایان به مالتیپل اسکلروزیس را در مقایسه با گروه کنترل افزایش می دهد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج آماری به دست آمده معنویت درمانی گروهی خودکارآمدی و تاب آوری بیماران ام.اس را افزایش می دهد. می توان گفت، علت این اثربخشی پذیرش بی قید و شرط و به دور از قضاوت و همچنین احساس حضور و اتصال به نیروی لایزال الهی که ویژگی این شیوه درمانی است دانست که به موجب ان احساس ارزشمندی و خودکارآمدی و به تبع آن تاب آوری افزایش می یابد. لذا پیشنهاد می شود این شیوه درمانی در انجمن های ام اس سراسر کشور به عنوان درمان مکمل غیر داروئی انجام شود.